استقامت، بهترین دوست شانس است.
(از کتاب چگونه کمال گرا نباشیم)
هر کس ممکنه تفسیری از این جمله در ذهنش شکل بگیره. به نظرم داشتن امید و ادامه دادن باعث میشه اتفاقهای خوب سر راهمون قرار بگیره.
استقامت در بدست آوردن چیزی که میخواهیم و میدانیم لایقش هستیم. راه سخت تر را به جای راه آسان انتخاب کردن.
چه چیزهایی به ما حس نا امیدی میدهند؟
به نظر میرسه تنها جایی که این پیام را برای ما ارسال می کنه، فکر و ذهن ما است. چون به هر حال در بدترین شرایط مثل جنگ، بلاهای طبیعی، بی خانمانی و ... باز هم افرادی بوده اند که به آینده امید داشته اند. پس بهتره کمی نسبت به خوراکی که به ذهنمون میفرستیم، دقت کنیم. شنیدن اخبار و اطلاع از همه امور، فقط ناامیدی را در ما تقویت می کنه. همینطور فکر کردن درباره گذشته و زمان از دست رفته.
وقتهایی هست که خیلی خیلی نا امید هستیم. اونقدر که حوصله هیچ کاری نداریم. فکر می کنیم هیچ کاری در این دنیا ارزش نداره و نمی تونیم به خواسته هامون برسیم. این جور مواقع به نظرم میشه برای حدود نیم ساعت از همه چیز جدا شد. اینترنت را قطع کنیم و برای مدتی هیچ کاری نکنیم. بگذاریم این بی حوصلگی کار خودش را انجام بده. با جنگیدن باهاش به نتیجه ای نمی رسیم. شاید در همین زمان جرقه ای به ذهنمون برسه و شاید هم فقط برای خودمون دل بسوزونیم. ولی بعدش باید بلند بشیم و کارهای روزمره را از سر بگیریم. فقط اینبار میدونیم که به این احساسمون توجه کردیم و تنها نبوده.
