وقتی در دامنه کوه به سمت قله پیش می رویم، به بالا نگاه میکنیم. مسیر به نظر سخت تر می رسد. در پایین کوه هستیم و نفسمان گرفته. فکر می کنیم نمی توانیم و بهتر است انصراف دهیم. در دامنه هستیم و هنوز به قسمتهای سخت نرسیده ایم، ولی همینجا خسته شده ایم.
ولی اگر کمی تحمل کنیم و ادامه دهیم، بدنمان گرم می شود و از سختی راه کاسته.
سرانجام بدنمان خودش را وفق می دهد و فقط لذت بالا رفتن حس می شود. دیگر از دردی که در ابتدای راه داشتیم، خبری نیست.
